içiMİMden geçenler

pek sevgili biricit ile bozbek mimlemişler. tam benlik mim. konu; içimizden geçenler. içimden neler neler geçiyor da, gün içinde pek çaktırmıyorum. ben normalde içimden geçenleri istemesem de suratıma yansıtırım. sıkıldığımı, üzüldüğümü, mutlu olduğumu, kızdığımı anında fark edersiniz gözlerime bakınca. doğal ortamımda böyleyim tabii, çalışırken değil. işe gidince mesleki maskemi hop diye takar, en profesyonel halimle salınırım. aklımdan geçenleri bir bilseler ah... 

şu içimizdeki sesler olayı fena... hepimizin pek çok sesi vardır tabii, benimkiler sesten ziyade çığlık halini aldı bu aralar.

benim bir dönem iddiam vardı, beynimle düşünmüyorum ben diye. beynim benden ayrı, benden bağımsız bir şey. söz geçiremiyorum ona. mesela uykum var, geberiyorum, başım ağrıyor, gözlerim sulanıyor uykusuzluktan; uyumalısın diyor bedenim bana, uyumak istiyorum... fakat o beyin var ya, o beyin... dön dur yatakta, uyut uyutabilirsen. "allaaaam bi sus yaaa, bi huzur ver, uyu" diye bağırdığımı bilirim beynime. umurunda olmaz. 

eskiden anlayamazdım, nasıl beynim ve ben iki ayrı şey olabiliriz diye. sonra alıştım bu duruma. yok, hasta falan değilim. korkma. beynim benden bağımsız, kendi kendine ve benden apayrı şeyler düşünebilen bir et kütlesi. psikolog arkadaşımı bile ikna ettim bu duruma. gerçi bir ara uzaydan geldiğim masalını da yutturmaya çalışmıştım ama ikna olmadı. 

benim beyin bu aralar bolca çalışıyor, kendi kendine işler yapıyor yine. gece yatmaz, sabah kalkmaz... resmen kavga ediyoruz. tatil yaklaştıkça, çalışmak daha bir zor gelmeye başladı ona. bir an önce eve kapanmak okumak, yazmak, çizmek, izlemek derdinde. tabii ben de... bu konuda anlaşıyoruz. öte yandan yazın da çalışsam fena olmaz diye düşünüyorum ben. o ise kesinlikle karşı bu fikre. didişiyoruz.

size -sizin iç ses dediğiniz- beynimin bir saat önceki marifetini anlatsam hak verirsiniz bana. evde suyun bittiğini fark edip ibo'yu aradım. en kibar, en sevimli sesimle "ehe ehe ibo naber? kapatıyor musun, su istemek için çok mu geç kaldım?" dedim. "yok canım göndereyim hemen" dedi. takriben beş dakika sonra kapı çaldı. suyum geldi. çocuğa parayı uzattım. ceplerinden para üstü aranırken o, beynim devreye girdi; "kalsın kalsın." çocuk saf saf bana baktı, elinde bir tomar para... beynim yeniden atladı olaya: "üstü kalsın önemli değil." "peki teşekkür ederim, iyi akşamlar" diyen çocuk koşar adım merdivenlerden inerken tam, ben devreye girdim: hesap 8,5 tl geldi. iyi de bende 10 lira yoktu ki... o zaman o verdiğim? o zaman o üstü kalsın denen miktar?.. "hay seni! naptın beaaa" çocuğun arkasından bağırdım, geri çağırdım ve paramı aldım. neredeyse hesaptan daha yüklü bahşiş veriyordu adama yahu, bu nasıl iştir. bir de ben hesabı yapıp, adamı geri çağırınca az kalsın bağırıp carlayacaktı; paramın üzerini niye alıyorsun, insan şüphelenmez mi o bahşişin fazlalığından, diye. zavallıya kapkaççı muamelesi bile yapabilirdi. hem suçlu hem güçlü diye buna derler. zor engelledim. onu içeri çekip, kapıyı kapattım ve epey bir fırçaladım. artistlik yapmanın manası yok, benden önce olaya atlayıp "üstü kalsın" falan... tamam yorgunuz ikimiz de ama bu kadar da saçmalanmaz ki canım...

ve son olarak; mimlediklerimde sıra:
suvebeyaz, Zeugma, Lunaparkta Yaşamak, Duygusal Komedi Sevenler

bir dahaki mimde görüşmek üzere, esen kalın...