bakış acısından kurtuldum. bakış açısına terfi ettim. sonra bi sürü düşündüm: ne gerek vardı bunca kasmaya kendini, etrafındakileri de gerdin, ne kadar sinir bir insan olabiliyorsun bazen, bla bla...
nasıl bir ruh haliyse, o dönem bunları bana başka biri söylese köpürür, anlayışsızlıkla suçlardım muhtemelen. bu arada sanmayın ki eski neşeli halime döndüm, hala biraz gerginim sanki...
narkoz beni gerer. düşüncesi yani, yoksa biliyorum kendisi sadece uyutuyor. geçen haftaki gerginliğimin sebebi de geçireceğim küçük operasyondu. narkoz dedi ya doktor, durdu zaten zaman o esnada. ondan sonra yaşadığım günler haybeye geçti. yazık yani, özellikle de son iki haftama... şimdi bana kaybolan günlerimi verseler, yine aynı siniri stresi yapmazsam nolayım. narkoz beni gerer. düşüncesi yani, yoksa mışıl mışıl uyudum...
son günlerde bu anestezi meselesinden yanımdaki insanlara çok çektirdim ya (özellikle sevgilime), yine aynı sebeple eğlendirmiş de oldum ama. ameliyathaneden gelince aygın baygın, yarı bilinçli, yarı kaymış halde ne hikayeler anlattım... anlatmışım yani... üstelik bağıra bağıra konuşuyormuşum ki bütün hastane duysun, iyice rezil olalım. bir ara bana güldüklerini hatırlıyorum, bir ara doktorumun geldiğini hatırlıyorum, "doktor ne dedi?" diye sorduklarında, bir süre düşünüp "unuttum" dediğimi de hatırlıyorum. ara ara boşluklar var hafızada. o araları da saçmalayarak doldurmuşum işte.
bir daha beni o hastaneye alırlar mı bilmem. "bunlar bana yanlış ameliyat yaptııııı" diye bağırıyormuşum çıktığımda. adamların güvenilirliğini de sarstım yani. bana inanıp ameliyata girmeden hastaneden firar eden oldu mu acaba... ama hep o hemşire yüzünden. sen narkozlu insana niye laf anlatıyorsun, kanama olabilir filan diye? allam yarebbim... dur bir kendime geleyim di mi ama. yap pansuman mı yapıcan, serum mu vericen napıcan, git sonra.
napayım, narkoz beni önce gerer, sonra uyutur, en son saçmalamama sebep olur.
