cumartesi akşamı görüşecektim onunla aslında. işlerini bitirememiş, görüşememiştik.
vanlı. liseyi bitirene kadar orada yaşamış. bir kız kardeşi de evlenip van'a yerleşmişti birkaç yıl önce. dünden beri elim gitmiyor telefona, arayamıyorum. ne diyeceğimi bilmiyorum, sevgi'yi (kardeşi) nasıl soracağımı bilmiyorum, diğer tanıdıklarını, akrabalarını, arkadaşlarını...
aradım bugün. her aradığımda 'aradığınız kişi şu an başkasıyla görüşüyor' diyen o ses çıktı karşıma. yeniden aradım, yeniden söyledi... inatlaştık, ben aradıkça o aynı şeyleri söyledi. kendimi gerilim filmlerinin ortasında buldum. eve bir yabancı girmiş, korku içinde sindiğin yerden polisi arıyorsun ama sürekli "aradığınız tüm hatlar meşgul" diyor bir kadın sesi.
sonunda ulaştım. herkes iyiydi. rahatladım. sonra rahatladığım için kendimden utandım.
insan olmak bazen gerçekten zor... ya da ben zorlanıyorum...
Aynı sıkıntıyı ben de sabah yaşadım.. Bir umut, umarım İStanbuldadır diyordum kendi kendime..Sabah açtı, merak etme İstanbuldayım dedi daha selam falan demeden. Telaşlanıp arayacağını tahmin etmiştim, ama geç kaldın diye dalgasını da geçti.Kısaca, dün yaşadığı telefon trafiğini anlattı Üniversitedeki mesai arkadaşları ile..Dua edelim, 25 saniye sürdü ya bir dakika belki daha fazla olsaydı dedi.. Dört yanı kayalık şehrin Üniversitesini, batalık üzerine kurmuşlar Halil, dedi.. Ben sustum.. Ohh dediğim için utanmadım. Ben değil, böyle bir şey için utanmayı düşündürtenler utansın..
YanıtlaSilonların utandığı yok bir şeyden... keşke utanabilselerdi.
YanıtlaSil